Burza.

Jerzy Szyszko


Dlaczego piszę, czyli "Głos Serca".


Czasem się zdarzają chwile,
kiedy serce moje krzyczy,
daje znak mi - choć zawile,
o swym smutku i goryczy.

Wtedy pytam z niepokojem,
co cię gnębi, co cię nęka? -
czemu krzyczysz serce moje,
skąd się wzięła twa udręka?

To wspomnienia powracają,
w moim wnętrzu się gromadzą
i nocami spać nie dają,
pewnie wkrótce mnie rozsadzą.

Młodość miała swe marzenia,
pełne buntu i frustracji,
satysfakcję z ich spełnienia,
gorycz z braku akceptacji.

I ku gwiazdom były wzloty,
marzeń nam nie brakowało,
choć zdarzały się kłopoty,
to nas tylko hartowało.

Na to sercu odpowiadam -
zbierz wspomnienia, ubierz w słowa,
w piękne rymy poukładaj
i przeżywaj je od nowa.

Wspomnij bliskich z twojej drogi
co uczuciem cię darzyli,
bo choć zabrał ich czas srogi
to we wnętrzu twym się skryli.

Pisz prawdziwie, kolorowo,
drzemie w nich młodości siła,
więc korzystaj z niej, lecz z głową,
by na długo wystarczyła.

Bo inaczej to wzruszenie,
będzie rosło w ich ferworze,
nagromadzi się ciśnienie,
które cię rozerwać może.

Czy posłucha serce rady,
w rytmie wiersza się ukoi?
Czy się skarżąc do przesady,
ciągle będzie niepokoić?

Burza


Chmury czarne nadciągały,
wiatr je kłębił i obracał,
niebo całe zasłaniały,
a on po nich sobie hasał.

Pomruk z nich się wydobywał,
czasem od błyskawic bladły,
jakby w niebie ktoś gotował,
pierwsze krople deszczu spadły.

Tak się między sobą tarły
potencjały chcąc postradać,
gdy się wreszcie razem zwarły -
deszcz rzęsisty zaczął padać.

Z góry lało się jak z cebra,
wiatr gałęzie giął i łamał,
co z pól nie zdążono zebrać -
to powalił i potargał.

Błyskawica niebo cięła,
potem blisko grom uderzył,
ziemia po nim się wstrząsnęła,
niszczył wszystko w co przymierzył.

Potem cisza nastąpiła,
deszcz łagodnie tylko pluskał,
ziemia chciwie wodę piła,
wietrzyk lekko liście muskał.

Trawy deszczem nasycone
zieleń swą prezentowały,
liście wiatrem rozrzucone
chwile grozy poświadczały.

A powietrze było rześkie,
lekko nim się oddychało,
takie burze są lubelskie,
po nich wszystko zieleniało.

To co zwiędłe już powstało,
zlane wodą tak obficie
i zielenią dziękowało,
za swe odzyskane życie.

Tylko drzewo - to trafione -
utraciło swe gałęzie,
wkoło drzazgi rozrzucone,
ale stoi i żyć będzie.

Słońce w kroplach się rumieni,
niebo tęczą dekoruje,
dobra wróżba, znak nadziei,
tak urodzaj nam zwiastuje.

Tęsknota wiejskiej drogi


Dokąd wiedziesz wiejska drogo -
nieokreślona tęsknoto?
W deszcz i w upał, zimą srogą,
poprzez zaspy, kurz lub błoto.

Byłaś tylko tą jedyną -
ty ze światem nas łączyłaś
i tęsknoty mej przyczyną,
za horyzont prowadziłaś.

Mą nadzieją i marzeniem,
bo kierunek wskazywałaś -
i dzieciństwa mego cieniem,
ty mnie chyba rozumiałaś.

Jako dziecko pierwsze kroki
w pyle twoim postawiłem,
gdy poznałem świat szeroki -
z żalem ciebie opuściłem.

Pozostały mi wspomnienia
tej tęsknoty, ciekawości,
skraj, horyzont, chęć sprawdzenia,
jakie za nim są nowości.

Teraz innych darzysz pyłem
i choć byłaś tak maleńka,
za horyzont twój patrzyłem -
pozostaniesz dla mnie wielka.

Aktualizacja strony: 2 grudnia 2012 r.

© 2007 - 2012 Absolwent WSOWŁ promocji 1971 roku Marian Więckowski